De trip naar de Ralleighvallen overtreft alles! :D
Door: Ilse
Blijf op de hoogte en volg Ilse en Rolien
10 November 2008 | Suriname, Paramaribo
Lieve Mensen,
De Ralleighvallen waren geweldig. Vier dagen het echte oerwoud in met alle leuke dingen en toch ook wel gevaarlijke dingetjes die je tegenkomt. Normaal gaat een tour pas door als je met z’n vieren bent of zessen, maar wij hadden met z’n tweeën een privétour!
Donderdagmiddag was het zover. Op het vliegveldje Zorg en Hoop kwamen we om twaalf uur aan. Dit was onze doorgegeven tijd. We hadden natuurlijk kunnen weten dat we pas twee en een half uur later zouden vertrekken, want we zijn tenslotte in Suriname haha ;)…
Daar zaten we dan in ons inieminie vliegtuigje samen met de piloot. Waar waren de gids en de kok? dachten wij. Uiteindelijk besloten we dat de piloot het belangrijkste was, want een vliegtuig kunnen we zelf niet besturen. Een gids en een kok ach die komen wel. Na driekwartier vliegen over het oerwoud heen met reuzachtig mooi uitzicht zag ik in de verte een rechthoek met zand. Laat het onze hobbelige landingsbaan zijn! Dat was eventjes vasthouden :)
Veilig en wel uit het vliegtuig gestapt kwam daar Patrick onze gids/kok. Het tweede wat ik zag was een VOGELSPIN, ieehhh… ik kon helaas niet meer doen alsof ze er niet waren.
Vogelspinnen maken ze meteen dood met een of andere vloeistof, omdat ze dodelijk kunnen zijn voor mensen als ze je bijten.
We zouden in een groepsaccommodatie slapen met allemaal andere mensen, maar we waren maar met z’n tweeën en kregen een eigen kamer met balkon met uitzicht over de rivier! Schitterend!
Bij ons eetgedeelte aangekomen kwamen er allemaal doodkopaapjes aan gerend. We kregen bananen en de aapjes aten uit je hand. Super schattig!
Aan het einde van de middag hebben we een eilandwandeling gemaakt. Hier hebben we verschillende vogels gezien: ara’s, marai’s, toekans, kolibrietjes en uiteindelijk ons eerste boskonijn. Lijkt op een muis, maar dan veel groter.
’s Avonds bij het eten had ik mijn eerste teek. Patrick vertelde dat er nog velen zouden volgen. In de verte was er heel erg mooi onweer boven het oerwoud. Na een best al indrukwekkende eerste middag hebben we na een klamboe gevecht, want ja, hoe werkt zo een vierkant ding eigenlijk, heerlijk geslapen. Wel spannend, want het huisje is helemaal open, dus alles kan binnenlopen!
De volgende dag was onze grote, zware tocht naar de Voltzberg. Het was zeven km lopen naar de voet van de berg. Dit hebben we al klimmend en dalend gedaan in drie en een half uur. Best snel! Onderweg kwamen we doodskopaapjes, capucijnaapjes en slingerapen tegen. De brulapen hebben we op de heenweg wel gehoord, maar helaas niet gezien. De bospolitie (kleine vogel), een reuze duif (de grote van een grote haan) en een havik.
Aan de voet van de Voltzberg begint dan een mega stijle klim die ik op handen en voeten heb gedaan naar de top…. En daar…….
WAUW, super uitzicht over het hele oerwoud. Je ziet ara’s in paren over het woud vliegen en pfff… ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar het was geweldig! Het was echt de moeite waard!
Dan moet je gaan afdalen. Heel voorzichtig zodat je niets breekt kwamen we na een half uur weer beneden aan de voet van de berg en begon onze lange tocht terug.
We kwamen een groep zwijnen tegen met jongen, super schattig! Op de valreep aan het einde hoorden we de brulapen weer en ja hoor! Daar zaten ze dan, ons in de gaten te houden en ze lieten takken naar beneden vallen, die stinkerds!
Na acht uur wandelen en klimmen mochten we bij de Anjoemaraval lekker even afkoelen voordat we met de boot terug zouden gaan. Patrick vertelde dat hij met zijn vorige groep geen dieren heeft gezien, alleen gehoord, dus we hebben heel erg geluk gehad! Ik heb het idee dat ik met alles heel erg geluk heb gehad tijdens deze tour.
’s Avonds bij het eten ben ik maar gestopt met het tellen van mijn teken. Ik denk wel een stuk of dertig zaten er op mijn benen, armen en nek.
De meesten hebben we verwijderd, de rest doe ik als ik terug ben in de stad met een tekenpen, want ze moeten er wel helemaal uit!
’s Nachts heb ik heel slecht geslapen vanwege de muggenbeten en wond op mijn been. In het binnenland jeukt het allemaal net wat erger dan gewoon in de stad. Ook hoorden we enge geluiden in de boom voor ons huis en we durfden allebei niet te gaan kijken haha. Echt weer helden op sokken, gelukkig waren we allebei hetzelfde. Waarschijnlijk was het een aapje of uil die daar bezig was.
De volgende ochtend mochten we rustig aan ontbijten en gingen we tegen half elf een kleine boswandeling (lees klim) maken naar de moederval. Het was een vervelende wandeling met veel insecten en keien, echt van die enkelbrekertjes, maar ook deze tocht is goed verlopen. Patrick vertelde heel erg veel over de natuur, we kregen steeds dingen te eten en te ruiken, maar ja of ik er nu echt van heb geleerd?? Het grootste deel ben ik alweer vergeten.
Bij de moederval hebben we een tijdje zitten genieten en daarna moesten we weer terug wandelen. Ook tijdens deze tocht hebben we weer veel vogels en boskonijnen gezien.
Op de terugweg hebben we lekker gezwommen.
Toen ik uit het water op een steentje zat en mijn wond eens even rustig ging bekijken van de dag ervoor zaten er allerlei vliegjes in. HEEL ERG VIES.
Terug bij het kamp met mijn nieuwe vriendjes in mijn been hebben we de wond ontsmet met pure alcohol, je begrijpt dat ze me aan de andere kant in het oerwoud hebben gehoord! Hahaha, wat een pijn deed dat.
Die avond hebben we dit twee keer gedaan waarna hij er super mooi en schoon uit zag.
Op de terugweg hebben we een ei opgehaald, omdat ik had verteld dat ik: O zo goed ben in pannenkoeken bakken! Haha, niet dus. ’s Avonds heb ik dus heerlijk staan bakken met eigen geïmproviseerd beslag. Ik moet zeggen: Ze waren HEERLIJK, of dit nu komt door het beslag of mij…. Dat weet ik niet ;)
Na een heerlijke toch wel relaxte dag heb ik heerlijk geslapen. Ook had ik m’n afterbite stickje gevonden dus de muggenbulten jeukten wat minder. Ik dacht dat ik hem vergeten was, maar ineens was die daar :).
De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken, dit mede omdat ik graag kaaimannen wilden zien en ja hoor, na een half uurtje varen lagen ze daar in het water! Ik heb geen foto’s kunne maken van ze, want die stinkerds gingen steeds net onderwater! Haha.
Onderweg hebben we nog een kapitein van het dorp van de bootsman opgehaald en een andere jongen. Die kapitein was ook nog in speciale kleding. Hij was erg vriendelijk! Een kapitein is het hoofd van het dorp.
Na vijf en een half uur op de boot zagen we de brug waar we moesten zijn. Om ons heen sprongen steeds vissen. Denk van ongeveer 40 a 50 cm. Ik zat met m’n camera klaar om nog een foto te maken van een hele mooie vogel en ineens……. Komt er een vis op me af!
Ik schrok me rot en het deed ook heel erg pijn. Zo een bootje heeft een 60pk motor, kenners weten wel dat dit niet langzaam vaart en als je met die snelheid in eens een vis van bijna een halve meter tegen je aan krijgt! Pff, m’n arm doet er nog steeds pijn van. 1 Van zijn stekels heeft me ook gesneden in mijn arm en de wond bloed nog steeds. Ik heb hem wel, werderom met alcohol, ontsmet, maar toch is hij best gevoelig. Ik denk dat het ook door de klap komt, want hij is ook blauw! Haha, wat een happening. De kapitein van het dorp schoot me al gauw te hulp en Inge zat naast me met haar ogen dicht te gillen! Ik ben opgestaan en de vis spartelde heel erg. De kapitein zag een lekkere avondmaaltijd voor hem haha en heeft hem de rest van de tocht vastgehouden.
Aangekomen bij de brug vond ik het niet vreemd dat al die honden achter me aan liepen ;), ik stonk natuurlijk gigantisch naar vis en ik was ook enorm smerig van z’n slijm en schubben! BLEEE.. heb ik weer!
Beide wonden moet ik de komende dagen goed in de gaten houden. Inge heeft hier co-schappen gelopen en kijkt of ze er vanavond even een hechting in kan zetten, omdat het best diep is.
Verder worden we vanavond ook helemaal gecheckt op teken in ons haar enzo!
Ik heb onwijs veel gezien, geleerd en beleeft. Op de foto’s kun je er wel een deel op terug zien, maar je krijgt het nooit zo mooi als met het blote oog!
Toch hoop ik dat jullie een beetje kunnen meegenieten van mijn avontuur!
Vanavond naar een verjaardag en morgen een rustige dag om even bij te komen van alle indrukken en dan begint dinsdag mijn werkweek weer :)….
(Trouwens die anoniempjes op mijn site waren mijn gezellige huisgenoten die volgens mij vrijdagavond niets te doen hadden haha).
Nou lieve mensen tot mijn volgende verhaal!
Dikke kus
(Ps, ze kon het toch niet hechten helaas, dus morgen even langs de Surinaamse dokter om het waarschijnlijk te laten lijmen, het stopt maar niet met bloeden...
Ach moet je ook meegemaakt hebben toch) :D...
De Ralleighvallen waren geweldig. Vier dagen het echte oerwoud in met alle leuke dingen en toch ook wel gevaarlijke dingetjes die je tegenkomt. Normaal gaat een tour pas door als je met z’n vieren bent of zessen, maar wij hadden met z’n tweeën een privétour!
Donderdagmiddag was het zover. Op het vliegveldje Zorg en Hoop kwamen we om twaalf uur aan. Dit was onze doorgegeven tijd. We hadden natuurlijk kunnen weten dat we pas twee en een half uur later zouden vertrekken, want we zijn tenslotte in Suriname haha ;)…
Daar zaten we dan in ons inieminie vliegtuigje samen met de piloot. Waar waren de gids en de kok? dachten wij. Uiteindelijk besloten we dat de piloot het belangrijkste was, want een vliegtuig kunnen we zelf niet besturen. Een gids en een kok ach die komen wel. Na driekwartier vliegen over het oerwoud heen met reuzachtig mooi uitzicht zag ik in de verte een rechthoek met zand. Laat het onze hobbelige landingsbaan zijn! Dat was eventjes vasthouden :)
Veilig en wel uit het vliegtuig gestapt kwam daar Patrick onze gids/kok. Het tweede wat ik zag was een VOGELSPIN, ieehhh… ik kon helaas niet meer doen alsof ze er niet waren.
Vogelspinnen maken ze meteen dood met een of andere vloeistof, omdat ze dodelijk kunnen zijn voor mensen als ze je bijten.
We zouden in een groepsaccommodatie slapen met allemaal andere mensen, maar we waren maar met z’n tweeën en kregen een eigen kamer met balkon met uitzicht over de rivier! Schitterend!
Bij ons eetgedeelte aangekomen kwamen er allemaal doodkopaapjes aan gerend. We kregen bananen en de aapjes aten uit je hand. Super schattig!
Aan het einde van de middag hebben we een eilandwandeling gemaakt. Hier hebben we verschillende vogels gezien: ara’s, marai’s, toekans, kolibrietjes en uiteindelijk ons eerste boskonijn. Lijkt op een muis, maar dan veel groter.
’s Avonds bij het eten had ik mijn eerste teek. Patrick vertelde dat er nog velen zouden volgen. In de verte was er heel erg mooi onweer boven het oerwoud. Na een best al indrukwekkende eerste middag hebben we na een klamboe gevecht, want ja, hoe werkt zo een vierkant ding eigenlijk, heerlijk geslapen. Wel spannend, want het huisje is helemaal open, dus alles kan binnenlopen!
De volgende dag was onze grote, zware tocht naar de Voltzberg. Het was zeven km lopen naar de voet van de berg. Dit hebben we al klimmend en dalend gedaan in drie en een half uur. Best snel! Onderweg kwamen we doodskopaapjes, capucijnaapjes en slingerapen tegen. De brulapen hebben we op de heenweg wel gehoord, maar helaas niet gezien. De bospolitie (kleine vogel), een reuze duif (de grote van een grote haan) en een havik.
Aan de voet van de Voltzberg begint dan een mega stijle klim die ik op handen en voeten heb gedaan naar de top…. En daar…….
WAUW, super uitzicht over het hele oerwoud. Je ziet ara’s in paren over het woud vliegen en pfff… ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar het was geweldig! Het was echt de moeite waard!
Dan moet je gaan afdalen. Heel voorzichtig zodat je niets breekt kwamen we na een half uur weer beneden aan de voet van de berg en begon onze lange tocht terug.
We kwamen een groep zwijnen tegen met jongen, super schattig! Op de valreep aan het einde hoorden we de brulapen weer en ja hoor! Daar zaten ze dan, ons in de gaten te houden en ze lieten takken naar beneden vallen, die stinkerds!
Na acht uur wandelen en klimmen mochten we bij de Anjoemaraval lekker even afkoelen voordat we met de boot terug zouden gaan. Patrick vertelde dat hij met zijn vorige groep geen dieren heeft gezien, alleen gehoord, dus we hebben heel erg geluk gehad! Ik heb het idee dat ik met alles heel erg geluk heb gehad tijdens deze tour.
’s Avonds bij het eten ben ik maar gestopt met het tellen van mijn teken. Ik denk wel een stuk of dertig zaten er op mijn benen, armen en nek.
De meesten hebben we verwijderd, de rest doe ik als ik terug ben in de stad met een tekenpen, want ze moeten er wel helemaal uit!
’s Nachts heb ik heel slecht geslapen vanwege de muggenbeten en wond op mijn been. In het binnenland jeukt het allemaal net wat erger dan gewoon in de stad. Ook hoorden we enge geluiden in de boom voor ons huis en we durfden allebei niet te gaan kijken haha. Echt weer helden op sokken, gelukkig waren we allebei hetzelfde. Waarschijnlijk was het een aapje of uil die daar bezig was.
De volgende ochtend mochten we rustig aan ontbijten en gingen we tegen half elf een kleine boswandeling (lees klim) maken naar de moederval. Het was een vervelende wandeling met veel insecten en keien, echt van die enkelbrekertjes, maar ook deze tocht is goed verlopen. Patrick vertelde heel erg veel over de natuur, we kregen steeds dingen te eten en te ruiken, maar ja of ik er nu echt van heb geleerd?? Het grootste deel ben ik alweer vergeten.
Bij de moederval hebben we een tijdje zitten genieten en daarna moesten we weer terug wandelen. Ook tijdens deze tocht hebben we weer veel vogels en boskonijnen gezien.
Op de terugweg hebben we lekker gezwommen.
Toen ik uit het water op een steentje zat en mijn wond eens even rustig ging bekijken van de dag ervoor zaten er allerlei vliegjes in. HEEL ERG VIES.
Terug bij het kamp met mijn nieuwe vriendjes in mijn been hebben we de wond ontsmet met pure alcohol, je begrijpt dat ze me aan de andere kant in het oerwoud hebben gehoord! Hahaha, wat een pijn deed dat.
Die avond hebben we dit twee keer gedaan waarna hij er super mooi en schoon uit zag.
Op de terugweg hebben we een ei opgehaald, omdat ik had verteld dat ik: O zo goed ben in pannenkoeken bakken! Haha, niet dus. ’s Avonds heb ik dus heerlijk staan bakken met eigen geïmproviseerd beslag. Ik moet zeggen: Ze waren HEERLIJK, of dit nu komt door het beslag of mij…. Dat weet ik niet ;)
Na een heerlijke toch wel relaxte dag heb ik heerlijk geslapen. Ook had ik m’n afterbite stickje gevonden dus de muggenbulten jeukten wat minder. Ik dacht dat ik hem vergeten was, maar ineens was die daar :).
De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken, dit mede omdat ik graag kaaimannen wilden zien en ja hoor, na een half uurtje varen lagen ze daar in het water! Ik heb geen foto’s kunne maken van ze, want die stinkerds gingen steeds net onderwater! Haha.
Onderweg hebben we nog een kapitein van het dorp van de bootsman opgehaald en een andere jongen. Die kapitein was ook nog in speciale kleding. Hij was erg vriendelijk! Een kapitein is het hoofd van het dorp.
Na vijf en een half uur op de boot zagen we de brug waar we moesten zijn. Om ons heen sprongen steeds vissen. Denk van ongeveer 40 a 50 cm. Ik zat met m’n camera klaar om nog een foto te maken van een hele mooie vogel en ineens……. Komt er een vis op me af!
Ik schrok me rot en het deed ook heel erg pijn. Zo een bootje heeft een 60pk motor, kenners weten wel dat dit niet langzaam vaart en als je met die snelheid in eens een vis van bijna een halve meter tegen je aan krijgt! Pff, m’n arm doet er nog steeds pijn van. 1 Van zijn stekels heeft me ook gesneden in mijn arm en de wond bloed nog steeds. Ik heb hem wel, werderom met alcohol, ontsmet, maar toch is hij best gevoelig. Ik denk dat het ook door de klap komt, want hij is ook blauw! Haha, wat een happening. De kapitein van het dorp schoot me al gauw te hulp en Inge zat naast me met haar ogen dicht te gillen! Ik ben opgestaan en de vis spartelde heel erg. De kapitein zag een lekkere avondmaaltijd voor hem haha en heeft hem de rest van de tocht vastgehouden.
Aangekomen bij de brug vond ik het niet vreemd dat al die honden achter me aan liepen ;), ik stonk natuurlijk gigantisch naar vis en ik was ook enorm smerig van z’n slijm en schubben! BLEEE.. heb ik weer!
Beide wonden moet ik de komende dagen goed in de gaten houden. Inge heeft hier co-schappen gelopen en kijkt of ze er vanavond even een hechting in kan zetten, omdat het best diep is.
Verder worden we vanavond ook helemaal gecheckt op teken in ons haar enzo!
Ik heb onwijs veel gezien, geleerd en beleeft. Op de foto’s kun je er wel een deel op terug zien, maar je krijgt het nooit zo mooi als met het blote oog!
Toch hoop ik dat jullie een beetje kunnen meegenieten van mijn avontuur!
Vanavond naar een verjaardag en morgen een rustige dag om even bij te komen van alle indrukken en dan begint dinsdag mijn werkweek weer :)….
(Trouwens die anoniempjes op mijn site waren mijn gezellige huisgenoten die volgens mij vrijdagavond niets te doen hadden haha).
Nou lieve mensen tot mijn volgende verhaal!
Dikke kus
(Ps, ze kon het toch niet hechten helaas, dus morgen even langs de Surinaamse dokter om het waarschijnlijk te laten lijmen, het stopt maar niet met bloeden...
Ach moet je ook meegemaakt hebben toch) :D...
-
10 November 2008 - 06:47
Mamsie En Erik:
Hoi Moppie,
Je had me al gebeld toen je net uit het oerwoud was en vertelde van de aanval van de vis. Nu heb ik er meteen een beeld bij :-)
Wat heb je het toch weer ontzettend mooi gehad en wat bof je steeds maar weer. Een privé tripje en dan zoveel beesten te hebben gezien.
Rust maar lekker uit vandaag, in je hangmatje :-)
We gaan wel weer van je horen.
Dikke kus,
Mamsie en Erik -
10 November 2008 - 19:59
Patricia:
Gadverdamme... Wat een spin! Ik zou echt geen vliegtuig meer nodig hebben voor de weg terug, hahaha...
Maar wat een super gave foto's verder. Het uitzicht vanaf het balkon en vanaf de berg, echt onwijs mooi!!
En ja, zo'n 'shark attack' is natuurlijk wel altijd leuk om naderhand te kunnen vertellen. Tis niet dat je niks meemaakt. :-)
Veel plezier nog!
Grtz,
Patricia -
11 November 2008 - 10:48
Linde:
Schat wat een heerlijk verhaal! Haha echt wat voor jou met al die beesten;) Maar klinkt top hoor!! Werkse vandaag! XXX -
11 November 2008 - 16:22
Brigitte:
Wat eng om door zo'n vis aangevallen te worden! Elk verhaal wat je schrijft is weer leuk en spannend om te lezen. Geniet nog van je laaste weekjes daar. Want hier is het nat en guur.
Groetjes Brigitte -
11 November 2008 - 21:55
Liek&Lon :
Wauw, wat een verhaal weer! Hoe lang blijf je nog?
Liefs! -
12 November 2008 - 22:49
Natascha Bruers:
Hallo Ilse,
Eindelijk weer even rustig de tijd genomen om op je website te kijken. Jeetje wat een belevenissen allemaal.
Vooral de trip naar het oerwoud is erg gaaf. Het lijkt wel of je midden in een dierentuin bent beland. Heel veel succes en geniet van alle dagen...
Tot gauw weer!
Groetjes uit het superkoude Nederland,
Natascha -
13 November 2008 - 13:00
Gemma:
Hai meis,
eindelijk even tijd gevonden om je verhaal te lezen. Wat een verhaal. Ik hoop dat je niks overhoudt van al die beesten. Nog een weekje en dan ben je er alweer. Echt voorbij gevlogen.
Kus -
13 November 2008 - 19:27
Daniella:
Jemig Ilse wat een avonturen. Soms ben ik toch wel blij dat ik niet in jouw schoenen sta. Vogelspinnen, teken, agressieve vissen.....
Maar het is wat je zelf ook zegt: je moet 't een keer meegemaakt hebben.
Geniet nog lekker van je weekje daar!
Groetjes, Daniëlla -
14 November 2008 - 06:13
Sjonnie:
Dag Meissie,
Ik sie da je ons opnieuw leert vissen! Wij maar moeilijk doen met een nettie of een lijntie, nee da jij. Je ga in je boottie staan en je roep ze gewoon. De visfluisteraar is da. Zelfs het voer voor de vissies heeft ze bij. Hopelijk heeft de vissie de mensies gesmaakt. Heb jou nieuwe manier va vissies vang nog nie sie doen verder door onse mense. Schijnt dus nog nie so makkelijk te zijn. Misschien da je nog een keer weer langs moe kome om het ons ook te lere. Zag er so makkelijk uit allemaal. Nou veel plezier no in dit weekie en je mag altijd weer kome va de mei. Tot later ma weer of misschien ziet ik je nog wa weer dit weekeinde in de danstentje.
Groetjes Sjonnie. -
16 November 2008 - 19:56
Sarah Knopper:
He die ils,
Ik heb je geprobeerd te bellen maar kom er niet doorheen. Wat een amazing trip maaak jij mee zeg!! Mijn mond valt open bij al jouw mooie foto's en super uitgebreide verhalen. Ik ben mega jealous en geniet via jou van Suriname, ik wilde ooit al gaan maar nu weet ik het zeker. Geniet van je laatste dagen meis, je zal ze nooit vergeten. Ik spreek je later oke dikke x Saar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
